Dünyanın bir “Bilgelik Yolu”na ihtiyacı var

Tarihe damga vuran 10 suikast

Batılılar bir dizi tanımlanabilir gerçekleri keşfettiğinde ve kabul ettiğinde ne olur? Batı mantığına göre, bu bilgi kütlesi onları problemleri çözmelerini sağlayacak araçlar oluşturma pozisyonuna sokar. Bu araçlar iki geniş kategoriye ayrılır: yöntemler ve teknoloji.

Oluşturdukları yöntemler - ister bilim ister yönetim teknikleri olarak adlandırılsın - verilerin toplanmasına ve düzenlenmesine ve kural setlerini yapılandırmaya hizmet eden mantıksal prosedürlerin bulunmasına odaklanır. Kuralları istenen sonucu elde etmek için tasarlar ve bu kuralları verilerin analizine uygular. Daha sonra yöntemler, süreçleri daha az emek yoğun ve giderek daha verimli hale getiren teknolojilerin oluşturulmasına rehberlik eder.

Batılılar, kurumları ve aslında bir bütün olarak Batı düşüncesi son 500 yılda, yarattıkları araçların sadece geleneksel araç yapımı ruhunda manuel görevleri yerine getirmek için değil, aynı zamanda sorunları. Bu yenilikçi, kültürel yönelim Sanayi Devrimi'ni ortaya çıkaran ve hem kentsel hem de kırsal insan ortamlarını radikal bir şekilde dönüştüren trendi başlattı. Trend daha sonra 20. yüzyılın sonlarında dijital devrim ile tam anlamıyla ışık hızına ulaştı.

Teknolojik ilerlemeyi yönlendiren ifade edilmemiş varsayımlardan biri, insanın yaratıcılığının ve girişimciliğinin çözemediği bir sorun olmadığı inancıdır. Bu inancın sonuçlarından biri, günlük yaşamımızda bile karşılaşılan her fenomenin çözülmesi gereken bir sorun olarak görmeye meyilli olduğumuzdur. Örneğin, yazmak, ses komutlarını değiştirerek çözülecek bir sorun haline gelene kadar makinelerle iletişim kurmak için çözüm sağladı. Bu hantal sorun şimdi düşünce komutlarını tedavi eden teknoloji tarafından ele alınmaktadır. Yaratıcılığımız sürekli olarak çevre üzerindeki kontrolümüzü kolaylaştırmaya yöneliktir. Nihai tezahürü, insanların siburglara dönüşmesi olacak.

Sonuç olarak, hiç kimse daha temel bir soruyla ilgilenmiyor gibi görünmektedir: Tüm sorunların çözülmesi gerekiyor mu? Daha da önemlisi, neden doğal dünyanın bu kadar çok fenomenini çözülecek bir problemden başka bir şey olarak görmüyoruz?

Düşünce tarihini ve dünyanın geri kalanında bilgiye yönelik yolları araştırmayı kabul etmek, Batı değerleriyle yetiştirilen ve eğitilenlerin, çözülmesi gereken bir sorunu temsil ediyormuş gibi her şeyi hesaba katma eğilimini anlamalarına yardımcı olabilir. Bu saplantı çözülmesi gereken nihai sorunu üretti: var olmayan problemleri bile çözme bağımlılığımızdan vazgeçmek ve çözümlerimizi başkalarına satmak.

Aeon web sitesinde, tarihçi Toby Green'in Batı Afrika tarihinde uzmanlaşmış, ilginç bir deneme bulunmaktadır. Makalenin adı “Afrika Onun İnşasında”. Green, kaynaklarını sömürmeye odaklandığımızda anlamaya bile çalışmamız gereken gizemli bir “karanlığın kalbi” olarak reddetme eğiliminde olduğumuz bir kıtanın karmaşık tarihsel ve kültürel gerçekliğini keşfetmemize meydan okuyor. Afrika tarihi sadece deforme olmakla kalmadı, kelimenin tam anlamıyla yok edildi. Bu sadece bir ilgi eksikliği değil, aynı zamanda Batı'nın problem çözme yaklaşımından da kaynaklanmaktadır.

Makalesinde Green ciddi bir yansımayı hak eden bir gözlem yapar: “Sömürge sonrası dönemin uzun süredir devam ettiği, bu sömürge çabasının göç krizinde etkileri ve ekoloji ile ilgili olanlar gibi eski bilgi yollarının kaybı ve başka pek çok şey - 21. yüzyılda dünyaya sunacak çok şey var. ”

İşte bugünün 3D tanımı:

Bilgi yolları:

İnsanlığın çoğu ve insanlık tarihi boyunca çevre ile ve hatta insan anlayışının inşasına yol açan evrenle canlı bir ilişki kurması. Batı kültürü için, para kazanılabilir problem çözme yaratıcılığı sayesinde çözülmesi gereken sorunların belirlenmesi amacıyla tescilli verilerin toplanması ve kullanılması.

Bağlamsal Not

Green bize, kültürleri Batı'nın dönüşümlü olarak görmezden geldiği veya bastırmaya çalıştığı Afrika medeniyetlerinin “bilgi yollarına” sahip olduğunu hatırlatıyor. Bu onları Batı’nın “bilgi organları” anlayışıyla doğrudan zıtlaştırır. Batı şimdi kendi tercih ettiği bilgi yöntemini tüketmenin eşiğinde, çıkarma, sömürü ve üretime odaklanan bir yol olarak buluyor. Çözülmesi gereken yeni sorunlara sahip olabilmek için takıntılı bir şekilde arayışta bulunma, hatta problemler yaratmanın cehennem mantığı ile kendini haklı çıkarır.

İklim değişikliği bu mantığın en önemli örneği. Green, insanlığın, en azından Afrika'da, bizi “sorun yaratan kaynaklar” olarak adlandırdığı, bizi zorlayıcı problem çözmenin getirdiği kendi yıkımından kurtarabilecek yaklaşımlara sahip olabileceğini öne sürüyor. 

Afrika, insanlığın orijinal evini sağlamıştır. Aynı zamanda çok miktarda doğal kaynağı nedeniyle gezegendeki en zengin kıta olur. Afrika “dünyanın kalan maden kaynaklarının yaklaşık yüzde 30'una sahip.” Modern tarihin her öğrencisinin bildiği gibi, Afrika son beş veya altı yüzyıl boyunca en acımasızca sömürülen kıta olmuştur. Bu tarih, 15. yüzyıla kadar uzanan tüm Avrupa sömürge tarihini, 19. ve 20. yüzyılın başlarında rakip Avrupa güçlerinin çılgın emperyal fetihlerini, 20. yüzyılın sonlarındaki neokolonyal Amerikan imparatorluğunu ve şu anda küresel olarak demir yumruklu mantığı içeriyor. Çin'i büyük bir oyuncu olarak oyuna sokan kapitalizm.

Batılıların çoğu Afrika'nın tarihiyle ilişkilendirdikleri konuları düşünmeye istekli olduklarında, düşünceleri üç kelime ve onlarla ilişkilendirdikleri değerler etrafında birleşme eğilimi gösterir: “kölelik” (kötü), “sömürgeleştirme” (çoğunlukla kötü ama şimdi geçmişte mühürlenmişti) ) ve “bağımsızlık” (iyi ama ölümcül kusurlu). Tarih kavramını anlamak için üç kavramın birleştirilmesi yeni bir meydan okuma getirir. Batılıların çoğunun, sadece Afrika’nın büyüleyici çeşitliliği nedeniyle hitap etmek için zamanları ya da eğilimleri yoktur. Bu, Afrikalıların kendi refahlarını inşa etmek için kendi tarih ve kültürlerinden yararlanmalarını gerektirir.

Bu üç kavramı - kölelik, kolonileşme ve hatta bağımsızlık - dikkate aldığımız şey, en etkili sömürü biçimini bulmak ve uygulamakla ilgilidir. Batı açısından, bunun insanlarla çok az ilgisi olduğunu söylemeye gerek yok; kaynak çıkarmak ve servet yaratmakla ilgilidir.

Batılılar, kaynakları zenginliğe dönüştürme yeteneğiyle donatılmış vazgeçilmez enstrümantal ajanlar olmak için uzun zaman önce kendilerine verilen geleneksel rolü üstlendiklerinden, çözmeleri gereken en büyük sorunlardan biri, yaratılan servetin bir kısmını paylaşmanın etkili bir yolunu bulmaktır. yerlilerle. Ayrıca, Uluslararası Para Fonu, Dünya Bankası, PricewaterhouseCoopers veya Goldman Sachs olsun, servet oluşumunu nasıl en üst düzeye çıkaracağını bilenlerin layık ortakları olarak hangi yerlilerin atanmaya layık olduğuna karar vermeyi de ima eder. Soru bu terimlerle ifade edilir edilmez, zenginlik ve kültürel zenginleşmenin yaratılmasından ziyade insanların sömürülmesi ile ilgili olduğu açıktır.

Tarihsel Not

Toby Green bize Batı'da çok az kişinin kabul etmeye istekli olduğu gerçeğini hatırlatıyor: “Afrika duyulması gereken bir ses, çözülmesi gereken bir sorun değil.” Fakat Batı sürekli olarak Afrika’nın sesini reddetti, duymadığını düşündü veya kıtasını sesinden mahrum etmek için aktif olarak harekete geçti. 17. ve 18. yüzyılların köle tüccarları, Kuzey Amerika'ya transfer sırasında aynı dili konuşan köleleri ayırmanın değerini anladılar. Bu, temel iletişimin ötesinde bir şeyi imkansız hale getirmenin ve kölelerin kültürel belleğini yok etmenin ikili amacına hizmet etti. Ayaklanmayı ve isyanı önlemek için mükemmel bir stratejiydi.

Kölelerin cesetleri, kasları hareket kabiliyetleri ile birleştiğinde, Batılıların sömürdüğü ilk Afrika kaynağıydı. Kölelik 19. yüzyılda nihayet yasadışı ilan edildiğinde, Batı dünyası uluslarının kıtanın kaynaklarını yağmalamaya odaklanmasına izin veren bir teknolojik ustalık noktasına ulaşmıştı. Organlar Afrika'da kalabilir ve Avrupalıların gözetiminde çalışabilir ve daha sonra Amerikalılar veya Çinliler, esasen mineral ve tarımsal ama kesinlikle kültürel olmayan bilimsel kaynaklardan tam olarak yararlanmak için kullanılabilirler. Teknolojiyi yöneten uluslarda olan ve hala olan her şeyi denetleyebilen ve anlamlandırabilen kültür.

Batı'da Afrika'nın sesini duyabilseydik, sadece duyulmasına izin verseydik, medeniyetimizin yarattığı anıtsal sorunları çözmeye katkıda bulunacak kesinlikle öğrenecek bir şeyimiz olurdu. Green'in bahsettiği kabul edilmemiş “bilgi yollarını” ortaya çıkarabilen bu ses büyük ölçüde susturuluyor. Yüzyıllardır Afrika bedenlerini sömüren Batı, artık kendi en değerli bedenini güçlendirme projesine odaklanıyor: “bilgi bedeni”.

Bu organ - sadece büyük verilerle değil, aynı zamanda davranış kalıplarımızın ve kişisel karar alma süreçlerimizin sırlarını ortaya koyan istatistiklerle de dolu - giderek yeni bir amaca hizmet edecek. Son gün köle olarak gördüğümüz bu bedenin gücü, ortaya çıkan beynimize zaten sunuldu: yapay zeka. Bu yeni süper beden, sürekli genişleyen bir sorun bankasının çözülmesini kolaylaştıracak bilgiyi mümkün olduğunca verimli bir şekilde işlemeyi amaçlamaktadır.

Belki Batı, kölelerin veya cesetlerin bedenleri olsun, sömürmek için ceset arayanlara saplantısını bırakmayı düşünmesi gereken noktaya ulaştı.