"Gırtlağımda Bir Harf Büyüyor Buna Dayanacağım..."

Oysa dersin başından yeni kalkmıştı...

Tam da o an,

Her seferinde nasıl da denk getiriyorlardı.

Pes doğrusu.!

O meyve tabağı, önceki yıllarda odasına pek uğramazdı.

Hele babası..

İnanılır gibi değildi;

Elinde çay bardağıyla...

Tam da dersin başından yeni kalkmışken..

Evet hiç bir şey söylemiyorlardı, fakat o bakışlar...

Zaten canı burnundaydı...

Yetmezmiş gibi şimdi bir de evde hapis hayatı.

Önceleri hiç ciddiye almamıştı,

Fakat sonra hemen herkes işin ciddiyetini anlamıştı.

Sosyal mesafe önemliydi.

Sosyal mesafe.!

Onu da tam anlamamıştı ya neyse, uğraşacak halde değildi...

Öğretmenleri ve ailesi duyarlıydırlar, onun iyiliğini düşündüklerini biliyordu fakat bazen gerçekten tiksinti geliyordu.

Sonra hemen kendisini toparlıyordu.

Toparlamak zorundaydı.

Geleceği bu sınava bağlıydı.!

Neydi o mesaj?

Öğretmeni atmıştı;

"Sevgili Gençler,

Kriz dönemleri; kimileri için mazeret üretme, kimileri için de bir fark ortaya koyma fırsatı sunar.

TYT ve AYT nihayetinde bir sıralama sınavı...

Öncelikle ve kesinlikle haberlerden (siz ve gerekirse aileniz) uzak durun.

Kriz gibi gözüken bu durumu fırsata çevirmek elinizde.

Hedefinize odaklanın...

Ah vahlarla vakit öldüren kaybeder, hedefine odaklanıp gereğini yapan kazanır.

Unutmayın, size çok uzak değiliz.

Hepinize sağlıklı ve verimli bir çalışma dönemi dilerim."

Allah'tan sınav tarihi ertelenmişti.

Zaten kendine gelmesi bir kaç hafta sürmüştü.

Uzaktan eğitim de bir tuhaftı.

Aslında ona da alışmaya başlamıştı.

İnsanoğlu da bir tuhaftı.

Her şeye uyum sağlayabiliyordu.

Bir arkadaşı haber verince, ihtimal vermemişti.

Sınav tarihi yeniden değişecek diyorlardı.

Sonra...

Keşke haklı olmaları yetseydi.

Bizi anladıklarını söylüyorlardı fakat...

Hele bir de sınav süresinin stres sebebi olduğunu farketmeleri.!

Şairin kendi de sesi de güzeldi;

"Gırtlağımda bir harf büyüyor

buna dayanacağım..."

Umut fakirin ekmeğiydi...