Ölü göçmen çocuk ve Amerika’nın meşaleli görüntüsü

Tolstoy’un Hayatı Sorgulatacak Ders Niteliğinde 17 Sözü

Amerikan seçmenlerinin önemli bir kısmının, Trump yönetiminin ulusal kabusunun Kasım 2020'de sona ereceğini umduğu bir sır değil. Umudun da ötesinde, birçoğu aktivizme ve aktif direnişe geçti. Bu yeterli değil ama yine de sayıca çoklar. Demokratlar için birleştirici bir toplanma çığlığı olmasa da, kolektif bir "uyumsuzluk çığlığı" ile başlayabiliriz. Yönetmek için uygun olmayan, liderlik için uygun olmayan, Amerika'nın karşılaştığı gerçek ulusal ve uluslararası zorluklarla yüzleşmek için uygun değil.

Ve daha da kötüsü, Amerika'nın güney sınırındaki nehir kıyısında ölen genç bir babanın gerçekliğine empati ile cevap vermek uygun değil, henüz yürümeye yeni başlayan kızıyla yan yana öldü o baba, daha iyi bir yarın için umutsuz arayışlarında birbirlerine yapışarak öldüler. Bu durum, bugünün Amerika'sının ve onun yönetimindeki ahlaki ahlaksızlığın lanet olası bir portresi.

Cehalet, yetersizlik ve zulüm birleşince böyle olur. Yanıt olarak hiçbir şey yapmayan her birimiz için utanç verici bir durum.

Ancak, bu görüntü kadar korkunç olan bir şey daha var: Trump ve destekçileri. Trump’ın cehaleti, yetersizliği ve zulmü, biri kritik diğeri ulusal olmak üzere iki Amerikan gerçekliğini gölgelerden çıkarmak için bir araya geldi.

Amerika’nın Yanlış Anlatısı

Evde başlayalım. Yıllardır, ırkçılığın Amerikan sahnesinde tanımlayıcı bir sosyal ve ekonomik faktör olarak yavaş yavaş uzaklaştığı beyaz, orta sınıf bir fikir var gibi görünüyor. Ama artık değil. Trump’ın açık ırkçılığı ve güçlendirdiği gizli ırkçılık, ABD’de beyaz milliyetçiliğin kamuoyunda yetersizliğini açığa çıkardı.

Birçok siyah Amerikalı bunu biliyordu, çünkü her gün, iş görüşmelerinde, şehir içi okulların kalitesinde, polisle rutin etkileşimlerde gördüler. Muhtemelen hayatlarının her köşesinde. Ancak beyaz olan ve ırkçı olmayanlarımız Barack Obama'nın 2008'deki seçimlerini, bir şekilde “daha ​​iyi” olduğuna inandığımız ırksal olarak tarafsız bir dünyayı sembolik bir geçit olarak görüyorlardı.

Ardından Trump, başkanlığa giderken o asansörü yere indirdi, “biz” e karşı “biz” mesajı hazırladı ve herkesin görmesi için mağaralardan bastırılmış nefretler sürünerek çıktı. Şimdi, ırkçı kolluk görevlilerinin sosyal medya sıralaması ve siyah oylamanın ve de facto barınma ve okul ayrımcılığının bastırılmasının daha ince bir şekilde yeniden dirilişine dair bu hikayelere inanmak çok daha kolay.

Uluslararası cephede, başkalarının topraklarında ABD tarafından felaket getiren sonuçlara ve Amerika Birleşik Devletleri tarafından serbest bırakılan bitmeyen ölüm ve yıkıma rağmen, “müttefiklerimiz” bizim tarafımızdan el ele yürüdü. Hiçbir yalan çok büyük değildi, hiçbir ölüm korkutucuydu, uluslararası kucak köpeklerimizin sıraya girmesi için tahrip olmuş insanlar da yok edilmedi. Yine de ister inanın ister inanmayın, Trump nihayet dünyadaki bazı ülkeleri Amerika'nın sahte anlatısının “zulmünden” kurtarmayı başardı.

II. Dünya Savaşı sonrası Amerikan liderliğinin çoğu, bir zamanlar şüpheci müttefiklerin Amerika'nın demokrasi ve insan haklarının meşalesi olduğunu ve küresel çıkarları (kolektif müttefik çıkarlarını) ulusal çıkarların belirlenmesinde öne çıkarabileceğine ikna etmek için uzun ve zor savaştı. dünyanın kazananları ve kaybedenleri. Maddi ve insan kaynaklarımızla yola devam ettiğimiz ve yol açtığımız sürece, “Amerikan istisnası” kavramının bir tür kabulü vardı.

“Özgür” dünya liderleri, eylemlerimiz belirtilen hedeflerimizle ne kadar tutarsız olursa olsun birbirine doğru akın etti. Hiçbiri Vietnam Savaşı'nın yıkımından bir şey öğrenmiyor gibiydi. Bu gösterişli özgürlük bayrağı, bitene kadar her zaman uçmaya değer görünüyordu. Bir uluslararası felaket diğerini izledi, görünüşte hiçbir ders öğrenilmedi.

Her Zaman “Önce Amerika”

Ardından Trump küçük kırmızı şapkasında uluslararası “ortaklarımız” için on yıllardır açıkça görülmesi gereken şeyleri açıkça iddia etmek için ortaya çıkıyor: “Önce Amerika”. Amerika önce Vietnam, Afganlar, Iraklılar, Suriyeliler, Filistinliler ve Amerika'nın kamu tüketimi ve Amerikan kazancı için başka birinin topraklarında savaşmak için savaşlarını üretebilmesi için acı çeken sayısız diğerleri için bir vahiy değildi.

Ayrıca, Trump’ın “America First” mantrasının önemli bir kısmı, Amerika’nın paralarını masaya koyabilecek herkese ve herkese açık olması. Suudi Arabistan'a Coca Cola satıyorsak fena değil, silah satıyor olursak gerçekten fena değil. Suudi Arabistan, Mısır, İsrail, Hindistan, Pakistan, Filipinler, Tayvan, Türkiye, Güney Amerika ve Afrika, Amerika'ya uymalı. Arka plan kontrolü gerekmez. Ve Trump’ın Amerika vizyonunu yüceltmek ve tüccarlarının ölüm karı için kimin öleceği hakkında soru sorulmadı.

Nihayet, belki de bazı ABD “müttefikleri” mide bulandırıcı gerçeğe uyanıyor. Bu ülkeler - İngiltere, Almanya, Fransa, Japonya, Avustralya ve Kanada, bunlardan birkaçı - suç ortağıdır. Şimdi gözler geniş açılmışken, Amerika'nın varsayılan iyi adam olduğu eski dünya düzeninin tekrarı olmamalıdır. Amerika şimdi değil, hiç iyi biri de değil. Doğru nedenlerle bile bazen iyi şeyler yaptı. Ama “Önce Amerika” yeni bir şey değil. Önce Amerika'nın daha yüksek bir versiyonudur.

Trump'a Amerikan öyküsüne açıkça bakmadığı için teşekkür etmek ve onu yoldan çıkarmak için çok iyi bir zaman. Amerika, uzun zaman önce aşikar olması gereken eski gerçeklerle tekrar yüzleşmek zorunda. Irkçılık bugünün Amerika'sında yaşıyor ve gelişiyor ve demokrasi ve insan haklarının bir işareti olarak Amerika'nın bu şık fikri hiçbir zaman gerçek değildi.

Ve bir baba ve kızı 23 Haziran'da kıyılarımızda özgürlük aramak için öldüklerinde, nesiller boyu beslenen Amerikan mitleri onlarla birlikte ölmüş olmalıydı.