Dışarıda hava puslu, etraf zifiri karanlık.

Göz gözü, akıl aklı görmüyor. Herkesin anlatacakları heybesinden dolup taşarken, herkes saklamayı tercih ediyor. Ancak sanki bir kibrit çaksak her şey düzelecek… Tam da insanların birbirleriyle konuşmamaktan, anlatmamaktan hayıflandığı bu günlerde bir kibrit çakılıyor. Güneşin bir mızrak boyu yükseldiği günlerde, mızrağın ucundan mürekkep damlıyor.
Yağmurun yüzümüze değmesiyle çıkıyoruz Yol’a… Anlatılmayanları anlatmak için.

Heybemizi memleketle dolduruyoruz. Kalemimizi türlü rengin, dilin, kültürün mürekkebine batırıp anlatıyoruz bu farklılıkların güzelliklerini ve bu çeşitliliğin bizi gökkuşağı kadar renkli, özgür ve mutlu kılabileceğini görüyoruz.

Her gün türlü mecralarda birilerinin bizi bize anlatmalarından bıktık. “Biz” olmak için, o renkli, mutlu dünyaya yol almak için çıktık Yol’a.

Arkamızda, önümüzde birileriyle değil, heybemizde memleketin sevgisi, yanımızda dostun gülüşüyle, ötekileştirmeden bir olup anlamayı yazdık, yazacağız bu Yol’da.

Kulağımızı duymadığımız fısıltılara açıp, onları da anlamak, anlamlandırmakla “Biz” olacağız.

Bu cennetin bu cehennemin bizim olduğunu bilerek. Bir ağaç gibi tek ve hür ve bir orman gibi kardeşçesine yaşamanın sözünü vererek.

Velhasıl burada anlatılan bir “Mevzu”
bir “Memlekettir”, anlatılacaklar hepimizin hikayesidir.