Kişisel Gelişme!

Yaklaşık son yirmi yıldır kitap raflarında kişisel gelişim kitaplarının sayısının giderek arttığını ve toplumdan büyük bir ilgi gördüğünü farkındasınızdır. Bu arada açılan kişisel gelişim kurslarının da haddi hesabı yok.

Toplumda içinde bulunduğu hâlden memnun olmayan, gelişmeye açık insanımız varmış oysa. Hemen herkes bir şekilde kendisinin eksik bir tarafının olduğunu düşünerek kişisel olarak gelişmek gayretinde. Anlaşılan kimse içinde bulunduğu hâlden memnun değil. Herkesin geliştirmeyi düşündüğü bir yönü muhakkak var.

“Ne var bunda?” “Siz sanki hiç katılmadınız mı kişisel gelişim kurslarına?” dediğinizi duyar gibiyim. Evet, ben de katıldım kişisel gelişim kurslarına hatta birçoğunun da epey katkısını gördüm. Yeni şeyler öğrenmek, öğrendiğiniz yeni şeylerle etrafınıza katkı sunmak ve değişimin öncüsü olmak güzel duygular.

Kişisel gelişim isteğinin temelinde kendine değer katma, kendini değerli hissettirme, özsaygı geliştirme gibi birtakım etkenlerin varlığından söz edebiliriz. Bu etkenler kişinin aile ortamında çocukluk döneminde kazanması gereken duygulardır. Bu duygular, anne-babadan çocuğa geçen duygulardır ki bunun eksikliği ileride kişinin tüm yaşantısını olumsuz etkileyecektir. Oysa aile ortamında değer gören, kendini olduğu gibi kabul eden çocuklar, ileriki yaşantılarında kendini değerli hisseder, özgüvenleri tam olur, çevreleriyle herhangi bir iletişim problemi yaşamazlar.

Günümüzde birtakım kitaplardan veya kişilerden çaresini aradığımız eksikliklerin gerisinde yatan çocukluktan getirdiğimiz tüm bu yüklerdir. Bir binanın temeli ne ise insanın kişiliğinin temeli de çocukluğudur. Çocukluk yaşama hazırlıktır; kendimizi ve dünyayı tanımaktır. Ne hazindir ki günümüzde birçok yetişkin geçmişte anne-babasından alamadığı sevgiyi, göremediği değeri birtakım kişisel gelişim kurslarından ve kitaplarından almaya çalışıyor. Bu, bizim kuşağa özgü bir durum belkide bilemiyorum.

Bizim için zamanı geriye götürmenin imkânı yok, öyle ya da böyle bir çocukluk dönemi atlattık. Ancak çocuklarımız için hâlâ vakit var. Arayışı içinde olduğumuz değer görme, özsaygı, kendini olduğu gibi kabul etme, şartsız sevme, anlayışlı olma gibi tutum ve davranışları çocuklarımızdan esirgemeyelim. Esirgemeyelim ki ileride onlar da bizlerde bulamadıklarını birtakım kitaplarda ya da kişilerde aramak zorunda kalmasınlar, başkalarının aklına ihtiyaç duymasınlar. Bunu kendimiz, ailemiz ve ülkemiz için yapalım. Kişisel gelişmek yerine toplumsal gelişelim.

Sağlıkla kalın…