Elif’e MEKTUP…

Gittiğin yeri bilmez iken azık alır mısın yanına? 
Biçare bomboş bakar iken dünyaya, ne geçti aklından? 
Ne doğdu yüreğinin tam ortasında?
 
Geldiğin yeri unuttuğundan mı, yolculuk nereye bilmezsin yoldaş? 
Yanına aldıklarının hangisi sana katık, sana aş?
 
Yol tek dedik ya hani, sıran geldiğinde ineceksin o dünya bineğinden salına salına.
Bilmez misin Miraçta Allah’ın huzuruna çıkmaya izni olmayan Refref, 
Olacak sana dünya, bırakacak son noktada?
 
Gelecek seninle bir fani kefen,
Oda üçe beşe kırka satın alına… 
 
Peki, nedir gözünü diktin o bineğe? 
Altından olsa ne, şaha kalksa ne? 
 
Çevir gözünü O’na.  
Yak ateşini, kıvılcımlar uçuşsun semaya, merdiven kur Hakk’a. 
Dümdüz dünya olmasın yürüdüğün, merdivene yapışasın sanki kördüğüm. 
 
Kıvılcımlarda yana yana hakikate varacaksın, 
Belki bugün, belki bir kırk yıl daha. 
Uçmaya meylet, yüzün semaya dönsün, varana kadar toprağa. 
Yer yüzüyle değil, rabıtan yârin yüzüyle ola. 
 
Kıskandır melekleri, şaşkına çevir Hatice gibi. 
Evini Yesrib olmaktan çıkar, feth eyle Medine gibi…
 
Feragat et kokundan, renk renk yazmandan, hırkandan didar.
Musab bin Ümeyr gibi üstünü örtmeye yetmeyecek kefenin kalana kadar. 
 
 
İnfak eyle, yetim sevindir… 
Esad bin Zürare ol, Medine’ye Ebubekir.
 
Sadakan olsun bir kâse süt dilsiz canlara, 
Ebu Hureyre ol,
İçin titreyerek bakarken hamd et Yaradan’a.
 
İncitme gönlü, seyreyle ömrü…
Yak ateşleri, dağıt gönlünün közünü. 
Dumanı ulaşsın her yana, 
İlham ol bu fani dünyaya. 
 
Dillerden dillere dolaşsın aşkın sözü,
Uçtuğun sema değil, hakikatin özü.
 
Kıvılcımlar acıtır canını bilirim, 
Düşeceksin birkaç merdiven, düşeceksin ya azizim!
Bıkma, doğrul, tut yine, 
Göreceksin sevdiğin seni bekler eşikte. 
 
Sen varmaya hele bir aht eyle, 
Ne cefalar lütuf, sızılar ikram ola.
Sonu kavuşmaksa, hangi engel durur yolunda?
Dört nala koşan at görür mü önündeki karıncayı, 
Belki dev olan karınca, hiç gözükür ona. 
Yârim dersin, gidersin, kâh ağır, kâh koşar adımlarla…
 
Az kaldı ömrüm, tek bildiğim gönlüm. 
Yakar yakar kavurur da bitmez diye kim dedi sana? 
Ali’nin Zülfikar’ı var sende, 
Savaşmaya meylin yoksa, Zülfikar’dan kime ne…
 
Adil ol; Ömer gibi. 
Celalini göster, celal olma nefis gibi.
Tutuştur kıvılcımı yoldaş, çıra ruhun, kalbin ataş. 
Nefsinin rüzgarına heba etme kıvılcımı. 
Söndüremesin sakın, alevlensin içinde yangını.
 
Sen sen olma, O ol, aklını yudumla, ferahla. 
Bir yerden sonra susamak yok çünkü ey can,
Kor ateşler serinliğin olacak içeceksin kana kana. 
 
Talip misin talim almaya? 
Ya Hakk’tan, ya Kabil gibi hayvandan… 
Aç avuçlarını, kondur oraya dualarını… 
Sen olmasan neyleyim dünyayı?
Sana değilse neyleyim sevdayı?
 
Ey Yâr! Gönlüm aktı aktı sana,
Yandı yandı da kül olmadı daha… 
 
Aklınla başladığın yol, oldu gönül bahçesi,
Hangisine baksam hepsi renk ahengi.
Dikene dokundum, aşkı bildim,
Gülü kokladım, Resulü sevdim.
Düştüm, Ya Hakk dedirtti,
Kalktım, “gel kavuşalım artık” dedi.
 
Bu canı satayım dedim, olmadı alan,
Talip oldu cana Yâr, bendim ona aşık olan.
Yoktu geride bir “ben” kalan…
Ben O’nda yok oldum, 
Aslıma döndüm, O’ na göçtüm “KUL” oldum.