Yeniden başlamak için güzel bir gün!

Bir yıl sonrasını düşünüyorsan bir tohum ek,
On yıl sonrasını düşünüyorsan bir fidan dik,
Yüz yıl sonrasını düşünüyorsan bir insan yetiştir.

Bugünü yaşıyoruz.
Ancak yaşantımızı dünden elde ettiğimiz kazanımlarla dizayn ediyoruz.
Dolayısıyla bir mirasın varisleriyiz.
Ve miras bırakmakla mükellefiz.

Miras dediysem sadece maddiyattan bahsetmiyorum. Mimarisiyle, Bilimiyle, kültürüyle, edebiyatıyla, ekonomisiyle ve sosyal yaşam kültürüyle eşsiz güzelliği yazıyoruz. Üzerinden nesiller geçti halen aynı şiirlerde hayat buyuyor, aynı satırlarda davamızı filizlendiriyoruz.

Peki, biz ne yapıyoruz?
Şehirlerimizi betonlarla kapladık. Edebiyatta ise elimizde ne kaldıysa idare ediyoruz. Sosyal yaşama hiç girmiyorum bile. Yıllarca birlikte oturduğumuz komşumuzu tanımıyoruz. Bilimsel açıdan kıpırdamalar var elhamdülillah. Ama birçok alanda medeniyetimiz iflas etmek üzere. 

Çokta insafsız olmayalım. Bugün bizi etkileyen birçok etken var. Bilişim ve iletişim çağındayız. Birçoğumuz teknolojinin esiri olmuş durumdayız. Ama bu bir mazeret değil elbette, bu da bizim imtihanımız.

Peki, ne yapmamız lazım?
Bence bu sorunun cevabı gayet basit. Kaybettiğimiz yere tekrar dönmemiz lazım. Gençliğimize! 
Geleceğe dair bir planımız ve iddiamız varsa, tüm planlarımızı insan yetiştirmek üzerine kurmak durumundayız. Bugün ortaya iş çıkartanların büyük bir bölümünü, dün kendisiyle ilgilenen gönül insanlarından övgüyle bahsederken görürsünüz. Projeler, etkinlikler, programlardan bahsetmiyorum. Adam olmaktan, adam yetiştirmekten ve gönüllere girmekten bahsediyorum dostlarım. Temel planımızda bu olmalı, adam olmak, adam yetiştirmek ve gönül devleti kurmak.

Zira geleceğimizi teslim edeceğimiz nesil hemen yanı başımızda. Oğlumuz, kızımız veya komşumuz. Onlara teslim edeceğiz ülkemizi. Öyle “zamane gençliği” deyip suçu sallamak kolay elbette. Bugün onları suçladığımız dünyayı üretenler bizleriz. Bu sebeple, onları anlayarak başlamak zorundayız. İlk önce onları anlamalıyız, sonra anlatmalıyız. Şikâyetçi olduğumuz teknoloji bağımlılığını, sorgulama yetisini ve özgürlük anlayışlarını fırsata çevirmek bizim elimizde.

Peki, nasıl yapmamız lazım?
Abilerimiz bizlerin gönlünü pide ikram ederek, havuza davet ederek veya atari oynatarak kazandılar. O zamanın imkânları onu gerektiriyordu. Bugünün gençliğinin her birinin cebinde eşsiz özelliklere sahip cep telefonları var. Bir dönem atari ile aldığınız sonucu bugün almanıza imkân yok. Sosyal imkânlar ise, çok ciddi derecede güzelleşti. Dün varoş olarak adlandırılan ilçemizin neredeyse her mahallesinde yüzme havuzları var artık. Özetle gençlerim imkânları çok iyi durumda.

Ancak her dönemde ve zamanda, hayat şartları ne olursa olsun gençlerin ihtiyacı olan bir şeyler var ki, bizim medeniyetimiz onu ezelden yüreğinde taşıyor. Muhabbet, samimiyet ve aidiyetimiz. Bu kavramları teknolojiden ve sosyal imkânlarından elde etmeleri mümkün değilken neden duruyoruz?

Her birimiz bir gönül fedaisi anlayışıyla temel eğitim çağında dokunmalıyız gençlerimize. İlgi alanlarını, ruhunun uygun olduğu hayatı tespit etmeli ve bir beyin cerrahı edasıyla işlemeliyiz medeniyetimizi zihinlerine!

Peki, ne zaman yapmalıyız?
Hemen şimdi.

Muhabbetle